Wczoraj, dziś... jutro (?)

Czasem przychodzi taki dzień, kiedy trzeba złożyć broń u stóp i się poddać. Czasem po prostu nie da się iść prosto z dumnie uniesioną głową i bijącą z oczu pewnością. Czasem trzeba się poddać i ujawnić swoją bezbronność... Tak bardzo tego nie lubię, tak bardzo nie lubię momentu, kiedy ogarnia mnie bezsilność i zwątpienie, zwątpienie bezkresne i wszechwładne. Nigdy nie chciałam zgodzić się z tym wyświechtanym stwierdzeniem, że im wyżej wzlatujemy, tym niżej później upadamy, ale najwidoczniej los chciał, żebym mogła się o tym przekonać osobiście. Najgorsze jest to, że nie umiem sobie z tym poradzić, nie umiem tego rozwiązać, boję się rozwiązania. Boję się prawdy, bo jeśli jest urzeczywistnieniem moich najgorszych koszmarów? Dziś nie wyobrażam sobie, że moje życie mogłoby wyglądać inaczej. Nie chcę zmian. Nie potrzebuję ich. Chciałabym tak najzwyczajniej w świecie być szczęśliwą na co dzień. Bez wahań, wątpliwości, ciągłego zastanawiania  i doszukiwania się przysłowiowej dziury w całym. Chciałabym czuć tak, jak niespełna miesiąc temu, kiedy cieszyło mnie wszystko, bo byłam pewna, że to ma sens. Słodka beztroska i bezwarunkowy uśmiech na każdym kroku to to, za czym tęsknię najbardziej. Przez pewien czas wmawiałam sobie, że to ja jestem problemem, że to, co złe jest we mnie i muszę się tego pozbyć, żeby w końcu było dobrze. Nic z tego nie wynikło, problem został, tylko ja byłam coraz bardziej nieszczera wobec siebie, po prostu nieszczęśliwa. Teraz silę się na szczerość, która też nie przynosi niczego dobrego. Co z tego, że mówię, krzyczę całą sobą, kiedy nikogo i tak to nie obchodzi? Nie przywykłam do proszenia kogokolwiek o cokolwiek, a już na pewno nie o zainteresowanie. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czułam się tak nieważna, niepotrzebna. Jak stary mebel, który jest, bo jest, gdyby go nie było, niczego by to nie zmieniło, może nawet byłoby lepiej, kto wie? Już dawno nie czułam się tak opuszczona na środku zburzonego oceanu, na dodatek w przeciekającym statku! Cała załoga odeszła, nawet kapitan, który miał być zawsze, odszedł poza obręb zasięgu moich myśli. I co mam zrobić, co? Tonę! Uratujesz? Proszę...