Coraz bardziej przekonuję się jak bardzo nasze życie zależne
jest od innych ludzi. Możemy się łudzić, że to my jesteśmy panami własnego
losu, że sami niezależnie podejmujemy decyzje i nikt nie ma na to wpływu. To
nieprawda. Tak bardzo potrzebujemy kogoś obok. Tak bardzo bronimy się przed
samotnością mimo tego, że niejednokrotnie pokrętnie sami się w nią wpędzamy.
Przecież czasem, kiedy odtrącamy wszystkich wkoło, zamykamy się w sobie,
odcinamy od całego towarzystwa, to tak naprawdę krzyczymy i wijąc się z bólu na
dnie kryształowej butelki po wódce ostatkiem sił wyciągamy zsiniałą rękę po
pomocną dłoń, jakąkolwiek – ważne żeby była gotowa pogłaskać po chropowatej,
nierównej powierzchni naszej przezroczystej otoczki, dającym tym samym ukojenie.
Czy potrafilibyśmy
być szczęśliwi ze świadomością, że nikt o nas nie myli jako o kimś
wartościowym? Zapewniam, że nie potrafilibyśmy nawet żyć ani normalnie
funkcjonować. Każdy oddech byłby porównywalny z syberyjską katorgą niewinnych
skazańców, a ten potworny ból, który wyciskałby obfite strumienie słonej wody z
naszych kanalików łzowych, okazałaby się tak przytłaczający, że wyżłobienie
czerwonej bransoletki na wychudłym nadgarstku, wydawałoby się być jedynym
wyjściem. Nikt nie potrafi być sam. Nikt nie może być sam. Nikt nie da sobie
rady sam. Niestety, albo na szczęście tak skonstruowany jest ten świat, że to
człowiek człowiekowi najbardziej potrzebny jest do człowieczeństwa. Owszem,
można samemu zbudować dom i w nim mieszkać, ale czy to przyjemne patrzeć jak
wiatr każdego dnia rozsypuje ziarna smutku po kątach? Można odbyć podróż
dookoła świata, poznać wszystkie tajniki historii i przyrody, ale jeśli nie
będzie kogoś, kto pomoże Ci w chwili zwątpienia, to czy da się samemu podnieść
ze skamieniałych kolan i wierzyć, że to ma jakikolwiek sens? Nie sądzę.
Coraz częściej wątpię, bo jak w gąszczu różnorakich osobistości
odnaleźć bratnią duszę? Jak tego dokonać? Tak łatwo się pomylić, a każda
pomyłka kosztuje okrutnie wiele, czasem wydaje się, że zbyt wiele. Kolejne
rozczarowanie obciąża nasze barki koszmarnym bagażem, który mozolnie dźwiga się
tylko po to, by stał się jeszcze cięższym? Wierzę w to, że cierpienie ma sens,
ale czy ma gdzieś swój kres? Moje życie jest dobre. Nie wymarzone. Ani trochę
nie podobne do Disney-owskich produkcji. Nie idealne. Jest dobre, choć tak
często na nie narzekam, tak często chciałabym więcej i szybciej, ale jakoś tak…
Czuję się wtedy jak rozkapryszony bachor, któremu coś znowu nie pasuje. Nie
tego chcę. Tak trudno być silnym dla samego siebie. O wiele łatwiej i
przyjemniej ofiarować siebie komuś, kto naprawdę tego potrzebuje. O dziwo,
wtedy nie ważne są moje zyski czy straty – ważny jest `ten ktoś, komu dając siebie,
w zamian oddaje mi lepszą mnie. Tak bardzo potrzebuję kogoś, komu jestem
potrzebna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz